Iedere nieuwsbrief interviewt openluchttheaters.nl een Nederlandse artiest die een speciale band heeft met het openluchttheater. We praten over zijn of haar carrière, passie en ambities.

Eva Laurenssen: “Theater maken vind ik magisch”

Spelen in een Spaanse film of televisieserie, dat is de droom van actrice Eva Laurenssen (28). Deze jonge vrouw timmert hard aan de weg en heeft in Nederland al een aantal mooie projecten op haar naam staan. Zo was ze te zien in de film Soof en de televisieserie La Familia. 

Spanje heeft een bijzondere plek in het hart van Eva Laurenssen. Haar moeder komt uit Spanje en ze spreekt daarom vloeiend Spaans. “Ik ben heel tevreden met de manier waarop ik hier in Nederland aan het werk ben. Ik doe leuke projecten en heb het lekker druk. Maar ik wil ook blijven groeien en mijn horizon verbreden.” Daarom heeft ze onlangs contact gelegd met een Spaanse castingdirector. “Het lijkt me leuk om wat meer auditie te doen in Spanje en daar in een film of serie te spelen.”

Theater maken is Laurenssen met de paplepel ingegoten. “Mijn moeder, oom en tante speelden bij openluchttheater De Kersouwe dus ik liep daar als klein meisje al rond.” Pas in haar tienerjaren is ze zelf begonnen met spelen bij het openluchttheater. “Ik ging op veertienjarige leeftijd samen met twee vriendinnen, en met heel veel zenuwen, naar de eerste repetitie. Al snel ging het goed en vonden we het super leuk.” Haar eerste moment op het podium kan de actrice zich nog goed herinneren. “Ik kwam op, de tribune zat vol, ik voelde het publiek zitten en dacht: dit wil ik doen. Een verhaal vertellen. Spelen met de code dat je allemaal even gelooft wat op het podium gebeurt. Dat vind ik magisch.”

Ervaring
Laurenssen leerde veel in de openlucht. “Wat me het meest is bijgebleven van het openluchttheater in het geluid. Op het toneel moet je natuurlijk goed je stem gebruiken. Het moet niet klinken alsof je schreeuwt, maar je moet wel veel harder praten dan dat je gewend bent. En het moet ook nog op een technisch goede manier, anders ben je na twee voorstellingen je stem kwijt.” Dat is heel anders dan het camerawerk wat ze nu doet. “Voor de camera kun je met een kleine samentrekking van je ogen of het optillen van je mondhoek al veel duidelijk maken. In het openluchttheater moeten alle bewegingen en gezichtsuitdrukkingen heel groot zijn.”

Ze maakte in het openluchttheater dus kennis met alles wat met theater te maken had. Toch was acteren niet het enige wat ze leerde. “Het was ook volwassen worden te midden van een groep warme mensen. We konden alles maken want we waren kinderen, maar wij hoorden ook bij de volwassenen. Het was echt een magische tijd. Heel bijzonder.”

De weg
Laurenssen werd op de toneelschool in Amsterdam opgeleid tot acteur en zangeres. “Ik zat van 9 uur ’s ochtends tot 10 uur ’s avonds op school. Dan gaat het niet alleen over acteren, maar ook over het leven. Het is eigenlijk een heel filosofische studie.” Ze werd helemaal binnenstebuiten gekeerd en herbeleefde alle belangrijke momenten in haar leven. “Ik leerde hierdoor bijvoorbeeld wanneer ik mijn verleden in moet zetten tijdens een scene en wanneer ik volledig op techniek moet spelen.”

Om door te breken in de theaterwereld is een lange adem nodig. Na haar opleiding schreef Laurenssen zich in bij verschillende castingbureaus. “Dan is het vooral geluk hebben dat ze je bellen om ergens auditie te doen. Ik ben heel vaak afgewezen. Dan zakte de moed me in de schoenen, maar ik gaf niet op. Daardoor ben ik ook voor hele mooie projecten aangenomen.” De ervaring die ze de afgelopen tijd heeft opgedaan, zet ze in om nieuwe opdrachten binnen te halen. “Het is belangrijk dat je wat dingen kunt laten zien, dat mensen je een beetje kennen. Dan kom je sneller voor nieuwe projecten in aanmerking.”

Het succes
Maar het is Laurenssen niet te doen om bekend zijn. “Ik wil het hebben van mijn werk, van goed auditie doen en een goede film maken. Ik ben niet iemand die alle feestje afloopt, met zichzelf gaat lopen leuren en gaat netwerken om het netwerken.” Ze verliest haar principes nooit uit het oog. Daarom bestaat haar leven ook niet alleen maar uit acteren. “Ik heb heel veel vrienden die geen acteur zijn, dat vind ik heel belangrijk. Anders word je zo afgezonderd van het normale leven. Mijn vriend is wel acteur, maar wij hebben het thuis echt niet alleen maar over wat we aan doen naar een premièrefeestje. Soms hebben we helemaal geen zin in een feestje en beslissen we op de bank te ploffen en een zak chips open te trekken.” Premièrefeestjes en borrels zijn niet helemaal haar ding. “Ik vind het moeilijk om geforceerde gesprekjes te voeren. Uiteindelijk sta ik op mijn eigen première ook gewoon bier te drinken met mijn beste vrienden.”

Laurenssen kan trots zijn op het werk dat ze tot nu toe heeft geleverd. “Ik ben het meest trots op de komische film die ik afgelopen winter gedraaid heb met twee vriendinnen.” In deze film staat het afwerken van een bucketlist centraal. Het leuke van dit vak is dat wij deze bucketlist ook echt mochten afwerken.” Zo ging ze parachutespringen en straatracen. Toch was dat voor haar nog niet het leukste aan deze film. “Het was een feestje om dit met twee vriendinnen te mogen draaien. We kennen elkaars humor en timing, dat maakt het nog leuker.” In het najaar van 2017 is de film Bella Donna’s te zien in de bioscoop. Ondertussen bereidt Laurenssen zich voor op nieuwe projecten. “Als het door gaat zoals het nu gaat,  ben ik een heel gelukkig mens.”